Rozdział 17.

Ciemność.
Ciemność.
Ciemność.
Ból.
Szloch.
Krzyk.
A to wszystko działo się w moim umyśle.
- Witaj, przemiła.

Głos kobiety. Najczystszy i najdelikatniejszy jaki w życiu słyszałam. Siedziała na ogromnym tronie w białej długiej sukni. Ciemne włosy, jak noc. A twarz.. jedyna rzecz, której nie widziałam.
Dygnęłam. Kolana aż same uginały się przed nią pod jej majestatem.
- Kim jesteś? - tralala, ale śpiewka.
- Nie musisz się mnie bać, kochanie. Uratowałam Cię.
Wstała. Jej suknia zaszeleściła gdy podeszła do mnie. Kurcze! Też chce taką sukienkę!
- Kim jesteś? - powtórzyłam pytanie.
- Nazywam się Neferneferuaton-Taszeri i jestem księżniczką amarneńską - dostrzegłam kontury jej oczu, nosa i ust. Cóż, zawsze to coś.
- Dlaczego mnie tu ściągnęłaś?
- On Cię zabrał do siebie. Ale nie mogłaś tam być! Musiałam Cię tu przysłać!
- Błagam, powiedź mi kto!
- Ciszej! - krzyknęła. Aż ciarki przeszły po moim ciele. - jeszcze ktoś usłyszy - dokończyła szeptem.
To śmieszne, przecież jesteśmy same w tym moim ''śnie''. I w tym momencie , w którym to pomyślałam dobiegł do mnie śmiech dziewczyny bądź może już kobiety.
Odwróciłam się i zobaczyłam wielką sale. Olbrzymich drewnianych drzwi pilnowali dwaj strażnicy. I teraz do mnie to dotarło. Jestem w jakimś zamku, a miejsce, gdzie najwyraźniej jestem to sala tronowa.

Ale czy w Starożytnym Egipcie (po prawdopodobnie wszystko toczy się za sprawą tego miejsca) było już takie coś?
Odwróciłam się znów do mojej rozmówczyni.
- Powiedź mi, Nefer...- starałam się przypomnieć jej imię - Nefer - postanowiłam skrócić jej imię - o co w tym wszystkim chodzi?
- Jest jeszcze za wcześnie, żebyś się wszystkiego dowiedziała. Poczekaj a prawda sama przyjdzie.
Sorry, ale to wszystko przecież dotyczy mojego życia. Nie mogę się dowiedzieć czegoś, co może uratować mi życie? A może prawda to śmierć.
- Ale jest jedna rzecz - śmiesznie ruszała palcem wskazującym, jak mama, która karze dziecko. Przeszła po szerokości sali zastanawiając się na czymś solidnie. W końcu staneła jak wryta, jej twarz rozpromieniła się nagle i klasnęła w dłonie. Echo jeszcze przez kilka sekund utrzymywało się w pomieszczeniu - Oko - powiedziała dumnie.
- Oko?
Jak oko może uratować mi życie?
- Oko Horusa. Tak, to na pewno jest to.
Tym razem nie zobaczyłam błysku światła, tylko obraz po prostu zrobił się biały. Nie wiedziałam na czym stoję, czy wciąż jestem w 'pałacu'. Widziałam tylko ją. Uśmiechała się do mnie ale nic po za tym innego. Żadnego ruchu. Po prostu n i c.

Po chwili jej białą suknie przykryła jeszcze czystsza biel. I jej twarz.

I znalazłam się w Anubisie. 

Zamrugałam kilka razy, żeby złapać ostrość i lekko chwiejąc się wstałam, bo nikogo pomocy.
- Laptop - powiedziałam od razu nie pozwalając nikomu dojść do głosu.
Fabian szybko znalazł się przy moim biurku i odkopał spod kilku kartek czarny sprzęt. Usiadłam na łóżku a na moich kolach natychmiastowo pojawił się włączony laptop.
Obok mnie usiadł Fabian a z drugiej strony Nina.
W wyszukiwarkę wpisałam jedyne dwa słowa, które pamiętałam.
Amarneńska Księżniczka.
Niestety. Imię, które się pojawiło nie należało raczej do pięknej kobiety, którą dziś zobaczyłam.
Pierwsze trzy (no i kilka kolejnych) wyszukiwania dotyczyły Meritaton. Jednak nie wysiliłam się by wejść w link i przeczytać więcej o Księżniczce.
 Zamknęłam laptop i podałam go Amber, która odłożyła go z powrotem na biurko.
- Co widziałaś? - tą ciszę przerwał Fabian, zwracając się do mnie.
Widziałam, że się martwi. Nie powiedział tego z ciekawości by tylko się dowiedzieć. On chciał pomóc.
- Czułam się, jakbym była w jakimś zamku.
- Świątyni - wtrącił cicho Rutter.
- No dobrze. W świątyni. Rozmawiałam z Księżniczką. Miała takie trudne imię. Nefer.. coś tam, nie mam pojęcia.
Podniosłam głowę na członów Sibuny.
- Nefertiti? - zapytała Amber. Zdawało mi się, że wypowiedziała to imię ze strachem.
- Nie. - zaprzeczyłam od razu chcąc rozwiać jej wątpliwości.
-To musiała być... - zaczął Fabian wkładając ręce do swojego plecaka. Zaraz, zaraz. Wydaje mi się,mże od zakończenia zajęć w szkole minęły już prawie dwie godziny, więc dlaczego Rutter wciąż ma plecak? Każdy normalny człowiek od razu rzuca go jak najdalej. - Mam! - powiedział gdy przejechał palcem po starej tekturze. Najwidoczniej musiał być to spis treści bo gdy to powiedział zaczął szybko przewracać kartkami jak nienormalny. - Neferneferuaton-Taszerit, czyż nie?
Zastanawiam się czy matka jej nie cierpiała, skoro dała jej takie imię...
- Tak, to ona.
- To jest córka Nefertiti - powiedział już głośniej.
Nina westchnęła.
- Nie mogło być lepiej.
 

Postanowiłam nie mówić im nic o Oku Horusa, przecież wciąż byłam na nich wszystkich zła. Po prostu musiałam z nimi współpracować.
Wieczorem, już po kolacji jak zwykle siedziałam w pokoju (O dzięki Bogu, że jeszcze mam sama) przed książkami.
Kartkówka z chemii i PO, sprawdzian z trygonometrii (kochane trójkąciki, zgnicie marnie). To wszystko jutro. Wieczorami marzyłam, żeby chodzić do jakieś zwykłem publicznej szkoły i mieć wylane na naukę. Ale nie. Postanowiłam się wyrwać z domu w czym pomogło mi jakże szanowne stypendium i tkwię w szkole prywatnej.
Kolejny raz przeczytałam wzór który nie chciał mi zakodować się w głowie.
Jaki debil wymyślił ten przedmiot? Nie mógł być to jeden przedmiot? Matematyka. Takie coś już istnieje.
Ależ nie, przecież jak pójdę gdzieś to będą mi kazali obliczyć połowę kąta. Jasne.
W końcu dla odmiany wzięłam podręcznik do PO i zaczęłam analizować temat. Ostatnio całą lekcje przegadałam z Eddiem (stare, dobre czasy) i nie wiedziałam nic. I tak właśnie czytałam temat, kiedy do pokoju wszedł Eddie.
Na niego byłam zła najbardziej (mógł mi powiedzieć!) i planowałam niesamowitą zemstę.
Gardziłam nim w tym momencie. To co było przedtem. Oh, ta wielka przyjaźń tego już nie ma. Za krótko go znałam i polubiłam. I teraz tego żałuje.
Nie byłam taka.
Łatwowierna.
Postanowiłam okazać mu swoją niechęć do niego i obojętność.
- Czego chcesz? - zapytałam nie przestając czytać.
- Byłem z Jeromem w bibliotece na wzgórzu...
- Z Jeromem? - nagle podniosłam głowę a podręcznik znalazł się na podłodze.
- Dokładnie z nim. Ojciec kazał nam zanieść jakieś książki tam. Mniejsza. Znalazłem to - obrócił coś w palcach, to był telefon - a Jerry powiedział, że może Cię to zaciekawić.
Pokonał dzielącą nas odległość i podał mi komórkę. Gdy tylko moja dłoń go dotknęła wiedziałam już do kogo należał.
- To telefon Joy! - krzyknęłam.

Jestem na siebie zła. 

Krótki rozdział.

Długo na niego czekaliście (problemy, przepraszam)

I tak fatalnie zaczęłam znajomość Patrici i Eddiego i teraz tego żałuję. Chce, żeby sobie dokuczali ;c

(Jak dam wam kota w chlebaku to mi wybaczycie?)